Mijn laatste blogbericht ... Overmorgen vertrek ik terug naar België, en ik moet zeggen dat ik er toch ergens wel naar uitkijk :) . (tot ik thuis aankom, dan wil ik waarschijnlijk terug naar Denemarken)

De afgelopen weken hebben we stage gehad. Mijn stageschool was in Nordhavn, een 20 minuten van ons huis vandaan. Ikzelf stond in de zero-class. Dit is een klas met kinderen van 6/7 jaar oud. In Denemarken hebben ze een heel ander onderwijssysteem dan in België. In Denemarken gaan de kinderen eerst naar een "kindergarten", maar dit is niet te vergelijken met een kleuterklas zoals bij ons. Het is meer een opvang. Ze gaan dus voor het eerst naar school wanneer ze 6/7 jaar oud zijn. De zero class is een voorbereidingsjaar op de verdere schooljaren. Vooral hun sociale vaardigheden worden hier enorm ontwikkeld, hier leggen ze de focus op. Ik vind dit persoonlijk wel een enorm goede basis, het is prachtig om te zien hoe de kinderen met elkaar omgaan. Ook leren ze de wiskundige basis aan en leren ze schrijven.

Het klinkt misschien als een eerste leerjaar, maar dat is het absoluut niet. De kinderen mogen vrij rondlopen tijdens de les, ze doen lekker hun schoenen uit wanneer ze hier zin in hebben, af en toe drinken ze eens even tijdens de les, enzovoort. Het is hier enorm relax. Maar dit is typisch aan het Deense leventje. Ik vind het eigenlijk wel iets voor mij! Ik kan me wel vinden in deze manier van werken! De juf ziet er enorm gelukkig uit, en de kinderen ook. Ik weet niet hoe ze het doen, maar ze slagen er uiteindelijk toch in om alle doelen te bereiken op het einde van het jaar. (Ze halen zelfs hun game boy boven tijdens de les, maar dat vind ik net iets te veel van het goede.)

Ik zal jullie eens even tonen hoe een gek land het hier is. Al de kinderen hebben hier een game boy, iphone, ipod, noem het maar op en ze hebben het! Ik verschoot een beetje toen ik door de gang de trappen afliep.

Snufjes genoeg voor deze kinderen ! :)
Nu ik dit zo zie, vind ik het eigenlijk wel erg. Ik heb net Charlote Van Beackel "vind ik leuk" bij deze foto's op mijn facebookpagina zien drukken. En nu moet ik denken aan hun ervaringen in Afrika. Die kindjes zullen in heel hun leven nog nooit een gameboy gezien hebben! Ik ben blij dat ik niet naar Afrika ben geweest, hoe een straffe ervaring het ook mocht zijn. Ik zou dat nooit aangekund hebben emotioneel. Ik ben nogal een denker, en ik denk dat ik alles overal met mij mee zou nemen, en alles wat ik zie daar nooit uit mijn hoofd zou kunnen wissen. Ik merk hier in Denemarken weer maar eens dat ik echt slaapproblemen heb soms door al dat gedenk. Charlotte is na 2 minuten al in dromenland! (gelukzak)

Even terug naar stage. Tijdens de dagen dat we op school waren, hebben we activiteiten gedaan. Het was eigenlijk je eigen keuze of je veel of weinig ging doen, maar aangezien je jezelf anders een beetje gaat vervelen en je zo toch enkele ervaringen rijker bent, hebben we elke dag een activiteit gedaan met de Deense kindjes. Ik vond het wel een beetje eng in het begin, omdat mijn Deens zich beperkt tot de basis. Maar eigenlijk begrepen de kindjes ons heel goed (jaja , mijn Deens was verstaanbaar!!) en kon ik hen ook goed begrijpen. We zijn begonnen met Rupsje nooit genoeg te vertellen met een filmpje erbij. Achteraf hebben we hier ook een taalspel aan gekoppeld. We projecteerden allerlei foto's op het smartbord, waarna we telkens een Nederlands woord uit het verhaal zeiden. Ze moesten dan de juiste afbeelding aanwijzen. Het was erg spannend, en ze namen het héél serieus. We hadden ze namelijk in groepjes verdeeld zodat het een wedstrijdje werd.
De tweede dag deden we een turnles. Ik heb toen nogal gelachen! Belinda, de leerkracht deed de spelletjes met ons mee. Geweldige madam! Echt een juf die haar klas erg graag ziet! Hier enkele foto's.

We hebben ook nog samen gedanst met de kinderen, wat ook echt een succes was. Ik kan daar toch allemaal niet goed tegen hoor om die foto's te bekijken. Ik hecht mezelf altijd aan kindjes. Ik heb dankzij een liedje hier op erasmus geleerd dat wanneer je liefde geeft, mensen vanzelf aan jou gehecht geraken.
"Alles wat je zoekt dat komt terecht, en alles wat je wenst dat krijg je echt, alles was je lief hebt, wordt vanzelf aan jou gehecht."
Ik vond het toch iets om mee te nemen!

We hebben een week later het Belgische onderwijssysteem uitgelegd aan de kinderen, en ze waren echt zo erg geïnteresseerd! Ze bleven maar vragen stellen... "Eten jullie thuis?" " Zijn jullie ook ooit naar zo een kleuterschool geweest?"... Waar ze het ergst van verschoten waren, is het feit dat wij tot 15u30 naar school moeten gaan! Hier gaan ze namelijk maar tot 12u30 naar school elke dag. Fantastisch leventje hebben die leerkrachten ! Eigenlijk vind ik het wel een goede verdeling. Ik moet ineens denken aan Elien Peeters en haar kindje Leon. Hoe fantastisch zou het zijn als moeder dat je zoveel tijd over hebt voor je gezinnetje!? Ik kan wel begrijpen waarom de Denen uitverkozen zijn tot de meest gelukkige mensen op aarde. Zo een relax leventje dat ze hier hebben!

In de zero class spenderen ze erg veel tijd aan het werken rond sociale vaardigheden. Wij hebben dit onderzocht en een werkstuk rond gemaakt. Ze werken hier met de methode 'Fri for mobberi"(vrij van pesten). Het bestaat uit een koffer met praatplaten, een knuffel die voor vriendschap staat, brieven met tips voor de ouders, een massagebundel enzovoort. Mijn favoriete bundel was die van de massages. De leerkracht zingt dan liedjes waar massagebewegingen bij horen. Het draait om het feit dat je iemand die je aanraakt en waar je een persoonlijke band mee hebt niet pest! Ze werken niet enkel met deze methode, maar ze werken gedurende de hele dag aan hun sociale vaardigheden. Ze doen bv de stoelendans, maar er zijn geen verliezers. Ze moeten elkaar helpen door kinderen aan te bieden om op hun schoot te komen zitten. Op de duur heb je dan nog 3 stoelen over waar 20 kinderen op zitten. Ze namen het opnieuw heel serieus. We hebben ook een activiteit gezien waarbij ze pittenzakjes op hun hoofden hadden. Telkens wanneer het zakje van je hoofd viel, moest je wachten tot iemand het opnieuw op je hoofd kwam leggen, en je dus uit de nood kwam helpen. Bij de methode zat ook een boekje over een kindje dat een geheime vriend had. De leerkracht verwerkt dit in de klas door iedereen in de klas ook een geheime vriend toe te wijzen. De geheime vriend probeert dan een hele week in het geheim het aangewezen kindje te helpen, er goede dingen voor te doen, etc. Hieronder filmpjes en foto's.

Ik wil ook nog even enkele tekeningen tonen van kinderen, omdat kindertekeningen mijn aandacht op één of andere manier altijd trekken.

een tekening van Sofie :) er stond op: til Claudia, fra Sofie

Er zijn twee momenten tijdens deze erasmus dat ik ontzettend stil werd. De eerste was toen de meisjes van de klas ontzettend fier een dansje deden op een Deens liedje voor ons. Ze wilden ook heel graag dat ik het filmpje toonde in België, zodat ze daar misschien dan wel een wedstrijd zouden kunnen winnen! Geweldig hoe hard te er in opgingen. Het filmpje ga ik hier nog onder zetten, maar op dit moment lukt het me eventjes niet.

Het tweede moment dat ik perplex stond wat toen een andere erasmusstudent uit mijn klas (Jen uit België) piano begon te spelen. Wat een vingers zeg.... Ik zou kunnen beginnen huilen op zo een momenten. Als ik terug jong zou zijn, zou ik piano leren spelen. Ik weet dat je daar nu ook nog aan zou kunnen beginnen, maar ik heb enorm stijve vingers en korte stokjes, niets mee aan te vangen op dat vlak. Ik ben al blij dat ik kan tekenen en schilderen met mijn handen. Maar toch: chapeau Jen! Echt waar. 

Ik post het filmpje van Jen hier nog onder één van de dagen.

Hieronder nog wat foto's uit de stageklas:

turnen, speeltijd,...

 Nog 2 nachtjes in Kopenhagen, het gaat toch raar doen. Oei oei en Charlotte is ziek. Neus verstopt, hoesten, zwaar ademen, ... hopelijk krijg ik het niet over en kunnen we goed slapen! Dat ze maar snel beter wordt.

Ik zie jullie heel binnenkort! Daaaaag !

Hallo beste Belgen,

Ik begin het toch wel te missen hoor .. ons Belgenlandje. Op vrijdag 16 maart kwam Senne hier aan. Ik was hééél erg zenuwachtig voor zijn komst en was er van overtuigd dat ik alles onder zou huilen op de luchthaven! Om 22u stond ik mooi op tijd te wachten aan de deur waar Senne door zou komen! Stress! Ik had mijn camera al in de hand, omdat ik benieuwd was naar zijn reactie! 22u15...nog steeds geen Senne te zien! En toen plotseling ... daar was hij :) ... de jongeman van mijn leven! Ging hij in mijn armen vliegen?? Beginnen huilen?? Lieve dingen zeggen?? Beste mensen: Dit was het resultaat! :

:) Meneer liep gewoon voorbij! En ik moest helemaal niet huilen toen ik hem zag! Het is toch wel helemaal anders verlopen dan ik dacht. Maar het vreemdste komt nog! Toen hij mij even later een kus gaf en mij eens goed vastpakte, voelde ik mij eigenlijk heel erg vreemd. Eerder een beetje ''vervreemd". 2 Maanden uit elkaar, en een fysieke aanraking voelt plotseling raar aan! Maar enkele uren later voelde ik me al opnieuw erg 'Senne & Claudia", om het zo maar te noemen. Ik heb me hier ook gerealiseerd dat er 2 mensen zijn waar ik 100% mezelf durf en kan zijn, en dat is bij Senne en ons mama! Ons mama zal blij zijn om dat te horen haha :) Ik denk nu ook wel niet dat ik de meest simpele persoon ben dat er is. Als ik iets wil, dan zal ik het bereiken of uiteindelijk toch hebben! Ik kan ook wel best lui zijn... (botst een beetje met mijn doorzettingsvermogen) En ik denk dat ik ook wel heel vaak "kinds" ben ( Ik begin een zin bv heel vaak met : Wat als... Hoe zou het zijn als.... Wat zou je doen als...). Voor sommige mensen kan dit vermoeiend zijn.  Maar dat is allemaal ons mama haar 'schuld', dat heb ik van haar! Die is ook een beetje gek ! Ik heb hier al gemerkt dat sommige mensen een ander soort humor hebben als ik. Voor mij zou het elke dag 1 april mogen zijn! Ik kijk er al naar uit om mezelf samen met ons Fonske achter de deur te verstoppen en ons mama eens goed te laten verschieten! Oja, en ik ben héééééél koppig blijkbaar. Als het dat allemaal maar is! :) Ik denk ook wel dat ik veel positieve kanten heb, maar daar ga ik nu geen tekst over schrijven want dat komt fout over denk ik! ;)

Waar was ik gebleven? Ik spring ook altijd van de hak op de tak he... Nog een Claudia-kenmerkje. Ah ja, Senne was aangekomen in Denemarken! 7 dagen lang is hij in Kopenhagen gebleven. Senne is echt mijn allerbeste vriend. Hoe vaak dat ik hier al wel niet gefantaseerd heb over onze trouw later?! Het was een romantisch weekje. We zijn samen naar de ronde toren (uitzicht over Kopenhagen) en de kleine zeemeermin in Osterport geweest. Maar Senne wou niet samen op de foto gaan met het beeld! Toen was ik wel even gefrustreerd! :) Wat ik leuk vond om te zien is dat wanneer ik lach voor een foto, Senne ook automatisch begint te lachen! Dus ik ga heel mijn leven lachen, en dan leven we lang en gelukkig! We zijn ook samen naar het park geweest, en daar kon je olifanten uit de zoo zien staan! En ik heb daar ook even op de trampolines gesprongen :) Mijn conditie begint stilletjes aan toch wel erg achteruit te gaan hoor! En ik had me verslikt in mijn wortel! We zijn toen ook eventjes op een bankje gaan zitten, en toen heb ik enkele gigantische ganzen gevoederd! Met koekjes! Toen ze op 20 cm van onze benen stonden werd Senne boos haha. (Ik denk dat hij een beetje bang werd en dit niet toe wilde geven). De ganzen waren wel heel eng dus ik neem het hem niet kwalijk. Dus gingen we snel lopen!

 Ons kortste bezoekje was dat van 'Christiania', de hippiebuurt in Kopenhagen. We verwachte er niet zo veel van, maar we waren al meteen helemaal van de slag toen we deze buurt binnenliepen. Ze verkochten daar allerlei drugs aan hun kraampjes. Hun kledingstijl vond ik wel uniek en de beschilderde huizen vond ik ook prachtig, maar het hele drugsgedoe vond ik maar niks! En Senne ook niet, aan zijn gezicht te zien! Hij was er een uur later nog niet goed van. Hier enkele foto's:

Mijn twee favoriete dagen waren die van het bezoekje aan de zoo, en aan amagerstrand! Toen het lekker warm was en het zonnetje volop scheen gingen we samen naar de dierentuin. Als er één ding is waar ik gek op ben, dan zijn het wel dieren! Het kind in mezelf kwam terug naar boven. Het eerste wat we zagen waren allemaal kleine aapjes. Ze leken echt zo hard op kleine mensjes! Ik vind het toch ook wel heel erg zielig dat ze daar in zo een kleine kooi moeten zitten. Ik zou ze zo adopteren en ze terug naar Afrika brengen! De giraffen vond ik het indrukwekkendste! De giraffen hier kon je ook van dichtbij bekijken. En met dichtbij bedoel ik echt op een afstand van 1,5 meter! Je kon ze zelfs een tussendoortje geven! En ze waren gigaaaannntisschhh groot! Naast de apen en de giraffen vind ik de nijlpaarden ook geweldig. Ze klinken een beetje als de stoomboot van de Sint en ze zijn zo traag! Ik heb de nijlpaarden ook een bezoekje aan de tandarts aangeraden! De nijlpaarden zaten gewoon in een grote visbak. Dus je kon hen door het glas zien zwemmen! Echt de moeite en de beste zoo die ik al gezien heb!Op een gegeven moment zag ik een jongeman een pinguin schetsen! De pinguin stond mooi te poseren en bleef gewoon staan. Ik kon het toch niet laten om even subtiel voorbij de tekenaar te lopen en eens op zijn papier te loeren. Hij lachte vriendelijk en begon verder te schetsen. Dat moet ik toch ook eens doen! Zo kijk je tenminste 'echt' naar de dieren. Elk detail telt en wordt gezien!

Ik kan er nog altijd niet aan uit dat er mensen zijn die niet van dieren houden :) kijk naar die handjes!

Senne: Kijk Claudia een zebra!! Claudia: dat is toch helemaal geen zebra:) ? Senne: jawel !!

tekenaar!

aan de kant schoffie!

wat een beeldige prinses!

Die wilde ik echt zo graag mee naar huis nemen...

den Harry! Het kon hem allemaal niks schelen wat er rondom hem gebeurde!

Enkele dagen later gingen we samen naar Amagerstrand. Het is een strandeiland, waarbij je zicht hebt op de brug naar Zweden en aan de overkant ook echt Zweden ziet liggen. Het was erg warm en het zonnetje scheen opnieuw prachtig! De laatste volledige dag (vrijdag) zijn we ook voor één dag naar Zweden geweest met de trein (30 minuten). De Zweedse taal is echt grappig! Ze gaan heel de tijd de hoogte en de laagte in met hun stem. Het lijkt alsof ze zingen. Hier enkele foto's :

 Toen het zonnetje nog eens voor een hele dag ging schijnen zijn we naar de botanische tuinen geweest! Het was mooi, maar ik had er meer van verwacht. Ik had ter plaatse ook nog een discussie met Senne over het feit of je al dan niet binnen mocht gaan in de grote serre centraal gelegen in de tuinen. Ik dacht van wel maar hij bleef beweren van niet :) Dus uiteindelijk zijn we niet binnengegaan omdat ik niet alleen wilde proberen ... Achteraf is gebleken dat het dus wél mocht ;) iedereen heeft mooie foto's van al die prachtige plantjes. Maar het maakt me niets uit want ik heb toen toch een leuke dag gehad!

een gestorven schildpad!

Voor Senne zijn verjaardag heb ik hem een gigantische piratenboot van Lego gegeven! Ik heb hem nog nooit zo geconcentreerd bezig gezien! Telkens als hij er aan begon te bouwen, ben ik rustig naast heb komen liggen. Echt prachtig om te zien hoe hij er helemaal in opging. Hij was precies terug 8 jaar! Moet eens kunnen toch? :)

En dan op 24 maart (Senne zijn verjaardag) moest ik tot ziens zeggen! Wat een afschuwelijk moment. Normaal gezien ging ik Senne samen met zijn bagage naar de trein brengen en gingen we samen naar de luchthaven. Ik ben nog niet eens tot aan de voordeur geraakt! Ik zag hem zijn koffer naar beneden doen en ik moest al huilen! Omdat het me nooit zou lukken om dag te zeggen tegen hem op de luchthaven, hadden we afgesproken dat hij gewoon rustig zou vertrekken en de deur achter zich dicht zou trekken. "Dag lieve Clauwie...Pats... deur dicht". Huilen dat ik deed! Mijn hart brak dat ik hem op die manier moest laten gaan. Huilend ging ik naar boven voor de raam staan en begon ik nog op de raam te kloppen om te wuiven. Hij hoorde het niet dus begon ik een beetje te panikeren. Dan ik heb de raam maar geopend en ben ik zijn naam beginnen te roepen. Maar ook dat kon hij niet meer horen. Dus ben ik nog een verdieping hoger gaan staan en opende ik daar de raam. Toen heb ik één keer uit volle borst: Seenneeee!!!, geroepen, want ik kon hem zelfs al niet meer zien! Plotseling kwam hij terug om het hoekje gelopen, en lachte hij nog eens lief :).
Gelukkig was Charlotte er om mij een beetje te troosten! Ze heeft mij een knuffel gegeven en moest zelf ook al huilen haha. Liefde is toch iets gek he. Ik weet één ding: Ik ga later met Senne samenwonen, geweldig fantasierijke kindjes hebben en met hem trouwen. ( Sommige gaan hier mee lachen, maar je moet toch doelen in het leven hebben hé? :) )

Over doelen gesproken. De laatste tijd zit ik weer erg hard te fantaseren over mezelf als lagere schooljuf. Ik wil me zo snel mogelijk inschrijven en deze zomer alvast beginnen studeren. Frans en wiskunde lijkt me toch niet zo simpel. Ik ben wel een talenknobbel,...maar die wiskundeknobbel heb ik nog nergens ontdekt! Maar een wil is, is een weg! Jammer genoeg kan ik dat jaar niet meer bij studeren bij ons op de KHK, maar zal ik naar KDG moeten gaan. Mijn ouders gaan verhuizen naar Essen(dus ik ook), en de verbinding is niet goed. De enige bus die ik zou kunnen nemen, wordt volgend jaar afgeschaft! En een auto heb ik nog niet. Ooh nu ik er aan denk! Dan ga ik Geert Leysen misschien wel terug kunnen zien? Ik dacht dat zij daar nu ook lesgaf als dansdocent? In Essen kan ik heel gemakkelijk de trein nemen naar Antwerpen, dus dan moet het zo maar. Wat ik wel ga missen zijn onze leerkrachten. Ik was er daarnet in de Mc Donalds nog over bezig met Charlotte: ze mogen zeggen wat ze willen over de KHK! Wij hebben geweldige leerkrachten! Dus ik ga nog genieten van de laatste 2 maanden op de KHK, en dan ga ik voor iedereen beginnen duimen dat ze snel werk zullen vinden op de kleuterscholen.

Vele groetjes aan iedereen daar in België, ik kijk al uit naar mijn terugkomst!

Claudia