Mijn laatste blogbericht ... Overmorgen vertrek ik terug naar België, en ik moet zeggen dat ik er toch ergens wel naar uitkijk :) . (tot ik thuis aankom, dan wil ik waarschijnlijk terug naar Denemarken)

De afgelopen weken hebben we stage gehad. Mijn stageschool was in Nordhavn, een 20 minuten van ons huis vandaan. Ikzelf stond in de zero-class. Dit is een klas met kinderen van 6/7 jaar oud. In Denemarken hebben ze een heel ander onderwijssysteem dan in België. In Denemarken gaan de kinderen eerst naar een "kindergarten", maar dit is niet te vergelijken met een kleuterklas zoals bij ons. Het is meer een opvang. Ze gaan dus voor het eerst naar school wanneer ze 6/7 jaar oud zijn. De zero class is een voorbereidingsjaar op de verdere schooljaren. Vooral hun sociale vaardigheden worden hier enorm ontwikkeld, hier leggen ze de focus op. Ik vind dit persoonlijk wel een enorm goede basis, het is prachtig om te zien hoe de kinderen met elkaar omgaan. Ook leren ze de wiskundige basis aan en leren ze schrijven.

Het klinkt misschien als een eerste leerjaar, maar dat is het absoluut niet. De kinderen mogen vrij rondlopen tijdens de les, ze doen lekker hun schoenen uit wanneer ze hier zin in hebben, af en toe drinken ze eens even tijdens de les, enzovoort. Het is hier enorm relax. Maar dit is typisch aan het Deense leventje. Ik vind het eigenlijk wel iets voor mij! Ik kan me wel vinden in deze manier van werken! De juf ziet er enorm gelukkig uit, en de kinderen ook. Ik weet niet hoe ze het doen, maar ze slagen er uiteindelijk toch in om alle doelen te bereiken op het einde van het jaar. (Ze halen zelfs hun game boy boven tijdens de les, maar dat vind ik net iets te veel van het goede.)

Ik zal jullie eens even tonen hoe een gek land het hier is. Al de kinderen hebben hier een game boy, iphone, ipod, noem het maar op en ze hebben het! Ik verschoot een beetje toen ik door de gang de trappen afliep.

Snufjes genoeg voor deze kinderen ! :)
Nu ik dit zo zie, vind ik het eigenlijk wel erg. Ik heb net Charlote Van Beackel "vind ik leuk" bij deze foto's op mijn facebookpagina zien drukken. En nu moet ik denken aan hun ervaringen in Afrika. Die kindjes zullen in heel hun leven nog nooit een gameboy gezien hebben! Ik ben blij dat ik niet naar Afrika ben geweest, hoe een straffe ervaring het ook mocht zijn. Ik zou dat nooit aangekund hebben emotioneel. Ik ben nogal een denker, en ik denk dat ik alles overal met mij mee zou nemen, en alles wat ik zie daar nooit uit mijn hoofd zou kunnen wissen. Ik merk hier in Denemarken weer maar eens dat ik echt slaapproblemen heb soms door al dat gedenk. Charlotte is na 2 minuten al in dromenland! (gelukzak)

Even terug naar stage. Tijdens de dagen dat we op school waren, hebben we activiteiten gedaan. Het was eigenlijk je eigen keuze of je veel of weinig ging doen, maar aangezien je jezelf anders een beetje gaat vervelen en je zo toch enkele ervaringen rijker bent, hebben we elke dag een activiteit gedaan met de Deense kindjes. Ik vond het wel een beetje eng in het begin, omdat mijn Deens zich beperkt tot de basis. Maar eigenlijk begrepen de kindjes ons heel goed (jaja , mijn Deens was verstaanbaar!!) en kon ik hen ook goed begrijpen. We zijn begonnen met Rupsje nooit genoeg te vertellen met een filmpje erbij. Achteraf hebben we hier ook een taalspel aan gekoppeld. We projecteerden allerlei foto's op het smartbord, waarna we telkens een Nederlands woord uit het verhaal zeiden. Ze moesten dan de juiste afbeelding aanwijzen. Het was erg spannend, en ze namen het héél serieus. We hadden ze namelijk in groepjes verdeeld zodat het een wedstrijdje werd.
De tweede dag deden we een turnles. Ik heb toen nogal gelachen! Belinda, de leerkracht deed de spelletjes met ons mee. Geweldige madam! Echt een juf die haar klas erg graag ziet! Hier enkele foto's.

We hebben ook nog samen gedanst met de kinderen, wat ook echt een succes was. Ik kan daar toch allemaal niet goed tegen hoor om die foto's te bekijken. Ik hecht mezelf altijd aan kindjes. Ik heb dankzij een liedje hier op erasmus geleerd dat wanneer je liefde geeft, mensen vanzelf aan jou gehecht geraken.
"Alles wat je zoekt dat komt terecht, en alles wat je wenst dat krijg je echt, alles was je lief hebt, wordt vanzelf aan jou gehecht."
Ik vond het toch iets om mee te nemen!

We hebben een week later het Belgische onderwijssysteem uitgelegd aan de kinderen, en ze waren echt zo erg geïnteresseerd! Ze bleven maar vragen stellen... "Eten jullie thuis?" " Zijn jullie ook ooit naar zo een kleuterschool geweest?"... Waar ze het ergst van verschoten waren, is het feit dat wij tot 15u30 naar school moeten gaan! Hier gaan ze namelijk maar tot 12u30 naar school elke dag. Fantastisch leventje hebben die leerkrachten ! Eigenlijk vind ik het wel een goede verdeling. Ik moet ineens denken aan Elien Peeters en haar kindje Leon. Hoe fantastisch zou het zijn als moeder dat je zoveel tijd over hebt voor je gezinnetje!? Ik kan wel begrijpen waarom de Denen uitverkozen zijn tot de meest gelukkige mensen op aarde. Zo een relax leventje dat ze hier hebben!

In de zero class spenderen ze erg veel tijd aan het werken rond sociale vaardigheden. Wij hebben dit onderzocht en een werkstuk rond gemaakt. Ze werken hier met de methode 'Fri for mobberi"(vrij van pesten). Het bestaat uit een koffer met praatplaten, een knuffel die voor vriendschap staat, brieven met tips voor de ouders, een massagebundel enzovoort. Mijn favoriete bundel was die van de massages. De leerkracht zingt dan liedjes waar massagebewegingen bij horen. Het draait om het feit dat je iemand die je aanraakt en waar je een persoonlijke band mee hebt niet pest! Ze werken niet enkel met deze methode, maar ze werken gedurende de hele dag aan hun sociale vaardigheden. Ze doen bv de stoelendans, maar er zijn geen verliezers. Ze moeten elkaar helpen door kinderen aan te bieden om op hun schoot te komen zitten. Op de duur heb je dan nog 3 stoelen over waar 20 kinderen op zitten. Ze namen het opnieuw heel serieus. We hebben ook een activiteit gezien waarbij ze pittenzakjes op hun hoofden hadden. Telkens wanneer het zakje van je hoofd viel, moest je wachten tot iemand het opnieuw op je hoofd kwam leggen, en je dus uit de nood kwam helpen. Bij de methode zat ook een boekje over een kindje dat een geheime vriend had. De leerkracht verwerkt dit in de klas door iedereen in de klas ook een geheime vriend toe te wijzen. De geheime vriend probeert dan een hele week in het geheim het aangewezen kindje te helpen, er goede dingen voor te doen, etc. Hieronder filmpjes en foto's.

Ik wil ook nog even enkele tekeningen tonen van kinderen, omdat kindertekeningen mijn aandacht op één of andere manier altijd trekken.

een tekening van Sofie :) er stond op: til Claudia, fra Sofie

Er zijn twee momenten tijdens deze erasmus dat ik ontzettend stil werd. De eerste was toen de meisjes van de klas ontzettend fier een dansje deden op een Deens liedje voor ons. Ze wilden ook heel graag dat ik het filmpje toonde in België, zodat ze daar misschien dan wel een wedstrijd zouden kunnen winnen! Geweldig hoe hard te er in opgingen. Het filmpje ga ik hier nog onder zetten, maar op dit moment lukt het me eventjes niet.

Het tweede moment dat ik perplex stond wat toen een andere erasmusstudent uit mijn klas (Jen uit België) piano begon te spelen. Wat een vingers zeg.... Ik zou kunnen beginnen huilen op zo een momenten. Als ik terug jong zou zijn, zou ik piano leren spelen. Ik weet dat je daar nu ook nog aan zou kunnen beginnen, maar ik heb enorm stijve vingers en korte stokjes, niets mee aan te vangen op dat vlak. Ik ben al blij dat ik kan tekenen en schilderen met mijn handen. Maar toch: chapeau Jen! Echt waar. 

Ik post het filmpje van Jen hier nog onder één van de dagen.

Hieronder nog wat foto's uit de stageklas:

turnen, speeltijd,...

 Nog 2 nachtjes in Kopenhagen, het gaat toch raar doen. Oei oei en Charlotte is ziek. Neus verstopt, hoesten, zwaar ademen, ... hopelijk krijg ik het niet over en kunnen we goed slapen! Dat ze maar snel beter wordt.

Ik zie jullie heel binnenkort! Daaaaag !